... و تو مرغ آواره، آن مرغ آواره ی کویر که از مرغدان روستاییان بگریخته ای، که در آسمان بی پناه کویر که از سقفش آتش می بارد و از کفش خاک بر می خیزد، بر بلند ترین شاخه ی آزاد و بی پیوند این درخت بنشستی

سال ها پیش که دل من به عشق ایمان داشت

تا که آن نغمه ی جانبخش تو از دور شنید

اندر این مزرع آفت زده ی شوم حیات  

شاخ امیدی کاشت.

چشم بر راه تو بودم که تو کی می آیی

بر سر شاخه ی سرسبز امید دل من...

که تو کی می خوانی؟...

در دل این تک درخت سکوت، تک درخت خشک غرور آشیان بستی و آسمان بهت کویر خاموشم را از شور و فریاد آوازهای کودکانت، جوجگان نوپر نوپروازت پر کردی و سقف کوتاه این آسمان بیگانه با ما را از بالای سرم برداشتی و زمین تافته ی این کویر آتشناک را به باران های سحرگاهی شستی و خاک تیره ی اقلیم زندگانی را با مخمل سبز سزی پوشاندی و چه می توانم گفت که چه دیر کردی؟ چه می توانی دانست که چه کردی؟

تو پرم کردی   تو لبریزم کردی  تو آبادم کردی   تو آزادم کردی، و من پر شدم و من لبریز شدم و من آباد شدم و من آزاد شدم و که می داند که سرزمین بایر درون یک روح چیست؟ و که می داند که کوزه ی خالی و غبار گرفته ی قلب یک سینه چیست؟ وکه می داند که شاهباز آسمانی پرواز در بند گرفتار یک تنهای محزون چیست؟ و که می تواند دانست که یک انسان چگونه پر می تواند شد؟ یک دل، آباد چگونه می تواند شد؟ یک گنج پنهانی از ویرانه های یک «بودن» ویران، چگونه می تواند پدیدار گشت؟

شریعتی