یکی از اهالی بومی مکزیک  در ساحل قدم میزد و مدام خم میشد و چیزی را از زمین برمیداشت و به درون دریا پرتاب میکرد . وقتی به نزدیکش رسیدیم متوجه شدیم که او هر بار خم شدن یکی از ستاره های دریائی را که با امواج به ساحلدریا رانده شده اند ،  از روی زمین برداشته و به  درون دریا پرتاب میکند.

 کمی از کارش متحیر و سردرگم شدیم ، پرسییم : " میبخشید آقا ،  شما  اینجا  مشغول چه  کاری هستین ؟ "

پاسخ داد : " دارم ستاره های دریائی را دوباره به دریا برمیگردانم ، میبنید که امواج دراین وقت از سال خیلی آرام هستند و همین امر باعث رانده شدنشان به سمت ساحل میشه ، اگر من این ستاره ها رو بدریا برنگردونم ، همشون بخاطر کمبود اکسیژن تلف میشن "

 یکی از دوستانمان با تعجب گفت : " اما هزاران ستاره دریائی اینجا وجود دارند که الان وضعشون به همین منواله ، و مسلما شما وقتش رو پیدا نمیکنین که همشون رو برگردونین ،  تازه صدها ساحل دیگه هم در این کشوروجود داره که داره همین اتفاق درشون میفته !"

بعدش ادامه داد : "  فکر نمیکنین این کار شما فرقی به حال این موجودات نداره ؟ "

مرد بومی لبخند زنان و در حالی که خم شده بود یکی دیگه از ستاره ها رو برمیداشت و اونو به سمت دریا پرتاپ میکرد پاسخ داد :

" قطعا به حال این یکی که فرق میکنه ! "

* * *

مارتین لوتر کینگ میگه :

" هر کسی میتونه بزرگ باشه .... زیرا هر کس استحقاق اینو داره که در خدمت همنوع خودش باشه ، برای خدمت نیاز به داشتن مدرک دانشگاهی نیست ، برای خدمت نیازی به مطابقت فعل و فاعل نیست . برای خدمت فقط نیاز به یک قلب مملو از بخشش است . روحی که از عشق زاده بشه . "

... و تو مرغ آواره، آن مرغ آواره ی کویر که از مرغدان روستاییان بگریخته ای، که در آسمان بی پناه کویر که از سقفش آتش می بارد و از کفش خاک بر می خیزد، بر بلند ترین شاخه ی آزاد و بی پیوند این درخت بنشستی

سال ها پیش که دل من به عشق ایمان داشت

تا که آن نغمه ی جانبخش تو از دور شنید

اندر این مزرع آفت زده ی شوم حیات  

شاخ امیدی کاشت.

چشم بر راه تو بودم که تو کی می آیی

بر سر شاخه ی سرسبز امید دل من...

که تو کی می خوانی؟...

در دل این تک درخت سکوت، تک درخت خشک غرور آشیان بستی و آسمان بهت کویر خاموشم را از شور و فریاد آوازهای کودکانت، جوجگان نوپر نوپروازت پر کردی و سقف کوتاه این آسمان بیگانه با ما را از بالای سرم برداشتی و زمین تافته ی این کویر آتشناک را به باران های سحرگاهی شستی و خاک تیره ی اقلیم زندگانی را با مخمل سبز سزی پوشاندی و چه می توانم گفت که چه دیر کردی؟ چه می توانی دانست که چه کردی؟

تو پرم کردی   تو لبریزم کردی  تو آبادم کردی   تو آزادم کردی، و من پر شدم و من لبریز شدم و من آباد شدم و من آزاد شدم و که می داند که سرزمین بایر درون یک روح چیست؟ و که می داند که کوزه ی خالی و غبار گرفته ی قلب یک سینه چیست؟ وکه می داند که شاهباز آسمانی پرواز در بند گرفتار یک تنهای محزون چیست؟ و که می تواند دانست که یک انسان چگونه پر می تواند شد؟ یک دل، آباد چگونه می تواند شد؟ یک گنج پنهانی از ویرانه های یک «بودن» ویران، چگونه می تواند پدیدار گشت؟

شریعتی